Žena koja je stvorila profesiju dizajnera enterijera – Lejdi Mendl
Znate li da je tek početkom 20. veka profesija dizajnera enterijera i zvanično stvorena?
Glavnu ulogu je u tome odigrala Elzi de Volf (prozvana Lejdi Mendl posle udaje za engleskog diplomatu Sir Charles Mendl-a) nakon objavljivanja knjige „The House in Good Taste“ (1913). Rođena 1859. u Njujorku kao Ella Anderson de Wolfe, pre nego što je ostala upamćena kao dizajner enterijera i autorka, bila je glumica.
Elzi je, navodno, od malih nogu bila veoma osetljiva na svoje okruženje. Zamislite smelost u to vreme kada je viktorijanski dekor vladao, nesmetano i moćno, da neko odluči da ga ukine, i zameni svetlijim, jednostavnijim stilom u prostoru koji „diše“?
Nije čudo što je New Yorker zvanično objavio da je profesija dizajnera enterijera kreirana zahvaljujući upravo ovoj nesvakidašnjoj ženi.
Ostala je upamćena kao osoba koja je smelo izmenila mračne prostorije sa teškim draperijama svojih bogatih klijenata u svetle, prijatne ambijente oslanjajući se na sveže boje i francuski nameštaj i detalje iz 18. veka.
U svojoj autobiografiji sebe naziva „a rebel in an ugly world.“ Veoma je zanimljivo kako neko ko se rodio i odrastao u jednom okruženju, dobije ideju da ga menja. Da promeni svet koji je do tada delovao nepromenjiv, ukorenjen i nezamenjiv. Od malih nogu je, jednostavno, bila takva. U knjizi prepričava događaj iz svog detinjstva nakon dolaska iz škole. Zatekla je sobu u kući redekorisanu od strane njenih roditelja – na zidove su postavili tapete Vilijema Morisa sa motivom sivog palminog lišća i mrljama jarkocrvene i zelene na pozadini tamne, preplanule boje. Mala Elzi se bacila na pod, lupajući nogama, i kroz plač neprestano ponavljajući „Tako je ružno! Tako je ružno!“
Nakon prosečne glumačke karijere, definitivno je odlučila da se posveti karijeri dekoratera 1903, što je do tada bilo isključivo muško zanimanje. Sama je tvrdila da je „otvorila vrata i prozore Amerike, i pustila sunce unutra.“ Bila je isnpirisana ne samo osamnaestovekovnom Francuskom, već i engleskom umetnošću tog doba, književnošću, modom i pozorištem. Do 1913, njen ugled i slava su bili toliki da je tada dobila i svog najvećeg klijenta – Henrija Kleja Frika, jednog od najbogatijih ljudi u Americi toga vremena.
Lejdi Mendl je postigla to što je postigla zahvaljujući svom specifičnom karakteru i otvorenom duhu, i to ne samo po pitanju enterijera. Bila je slobodumna žena po mnogim pitanjima koja su i danas aktuelna.
Recimo, iako je bila udata, živela je sa Besi Marburi, pionirkom u svom poslu, baš kao što je to bila i Elzi. Besi je bila jedna od prvih ženskih pozorišnih agentica i među prvim ženskim producentkinjama na Brodveju. Pretpostavlja se da su bile i ljubavnice sve do Besine smrti 1933.
Ne samo da je promovisala drugačiji stil u enterijeru, već se podjednako žustro zauzimala i za poseban način ishrane – poluvegetarijanski, gajeći svoje organsko povrće. Bavila se jutarnjim vežbanjem, ponajviše jogom – pisala je da su među njenim redovnim vežbama bile stoj na glavi i hod na rukama.
Ova fenomenalna žena je preminula 1950. godine u Versaju u Francuskoj.
The New York Times je još 1926. de Volfovu opisao kao „jednu od najpoznatijih žena njujorškog društvenog života“ a 1935. kao „istaknutu u pariškom društvu.“ Iste godine su je eksperti iz glavnog grada Francuske proglasili najbolje obučenom osobom na svetu, ističući da nosi ono što je najbolje odgovara, ne obazirući se na aktuelnu modu.
„I am going to make everything around me beautiful. That will be my life.“ Elsie de Wolfe
(Image credits: Elsie de Wolfe – Wikipedia)
